DENİZCİNİN EVİ

Çoluktan çocuktan, evinden barkından uzaklarda yaşayarak evinin geçimini kazanmaya çalışan denizcilerin böyle özlemlerini gidermek, onlara ev sahipliği yapmak amacıyla Hristiyan din adamları dinsel hizmet olarak bir kuruluş düşünmüşler ve adına da “DENİZCİNİN EVİ (SEAMEN'S HOUSE)” demişler. Gemilerin çok uğradığı Hristiyan ya da başka dinden olan memleketlerin limanlarında bu kuruluşlar çok ilgimi çekti. Katılacağı gemisini bekleyen ya da gemiden ayrılmış olan denizcilerin bu Denizci Evleri'nde oldukça uygun fiyatlarla otel, yemek gibi gereksinimleri karşılanır. Bitmedi; Cumartesi, Pazar günleri dinine hizmet etmek isteyen genç kızlar ile dans partileri yapılır, eğlenceler düzenlenir. Buralardaki görevliler limandaki gemilere giderek, gemiden aldıkları denizcileri otobüslerle şehri dolaştırırlar.

Burada çalışanlar ya çok az ücret alırlar ya da ücretsiz çalışırlar.

İlk bakışta dinsel bir girişim gibi görünse de, her denizciye din, dil, ırk farkı gözetmeden bu hizmetler verilir. Bu kuruluşları gelişmiş memleketlerde olduğu gibi geri kalmışlarda da gördüm.

Anımsama amacıyla yazdığım bu gerçekleri zaten bütün denizci arkadaşlarımız bilirler.

Başlangıçta bu kuruluşlar dinsel bir propaganda amacı gütmüş olsa da, deniz ticaretinin artması ile her memleketin işlek limanlarında bu kuruluşlar da çoğalmıştır; esas amaç denizciye ev sahipliği yapmaktır. Birçok memleketin birçok limanında bu kuruluşlar dinsel görünümünden sıyrılmış, denizciye hizmet görünümüne girmiştir.

Örnek vereyim:

M/S Kocaeli gemisini Japonya'dan teslim aldıktan sonra yükleme yapmak üzere Şanghay'a yakın Sarı Deniz kıyısında Komünist Çin'in Dairen limanına yanaştık. Çocuklarımız ve eşlerimiz ile her akşam oranın DENİZCİ EVİ'ne gider, içki eşliğinde akşam yemeğimizi yer, müzik dinler, dans eder, eğlenirdik. İstakoz iriliğindeki karidesleri de büyük bir iştahla yer yutardık.

Çin; Hristiyan olmayan komünist bir memlet olduğunu herkes bilir. Ama 'Denizci Evi' vardır.

1969'un Ekim ayından 1970'lerin yaz aylarına kadar İstanbul'dan uğraksız geçiş (transit) yaparak Odesa'nın İlyiçevsk limanından İzmir Aliağa'daki TPAO rafineri kuruluş malzemelerini taşıdık Yozgat gemisi ile. Uzun süre kaldığımız o küçücük limandaki Denizci Evinde gece yarılarına kadar içki eşliğinde dans ederek deliler gibi eğlenirdik.

Burada sayamayacağım kadar çok Denizci Evinde anılarım vardır.

Bütün dünya devletlerinin pek çoğunda belki de hepsinde Denizci Evi olduğunu bütün denizde dolaşmış okuldaşlarımız zaten bilirler. Sadece bir devlette yoktur; TÜRKİYE.

Üç tarafımız denizle çevrili olmasına karşın ne yazık ki en zayıf uğraşı alanımız DENİZ ve doğal olarak DENİZCİ EVİ'dir.

Hâlbuki biz en ileri bir denizci ülkesi olmalıydık ve limanlarımızda denizci evlerimiz olmalıydı.

50 yıl denizlerde dolaşmış bir Türk denizcisi olarak bu gerçek hep benim içimi yakan bir ateş gibi taşıdım.

Cennetten bir köşe olan büyüdüğümüz, eğitim aldığımız yuvamız, evimiz YÜKSEK DENİZCİLİK OKULU'muzun bir “Denizci Evi” olmasını öneriyorum.

Türk denizciliğinden emekli olmuş, çok yaşlı olmayan gemi mürettebatı ve zabitanı din, dil, ırk ayrımı gözetmeden denizci konukları ağırlamak görevini üstlenebilirler.

Sağlıcakla kalın.

İlhan Özerdim (Mk.53)